بازی Charterstone یکی از بازیهای جدید سبک لِگِسیه (Legacy) که در جشنواره Essen امسال عرضه شد. بازیهای سبک لگسی این خصوصیت رو دارن که شرایط و قوانین بازی از یک بازی به بازی بعد، بسته به نتایج و اتفاقاتی که در بازی میفته، تغییر میکنن. نمونه خیلی معروف در این سبک بازی پندمیک لگسی بوده.

بازی چارتراستون، یک بازی رقابتی با مکانیزم تقسیم کاره (worker placement)  که در اون هر بازیکن مشغول ساختن یکی از دهکده های دنیای بازیه. در طول هربازی بازیکنها میتونن از امکانات دهکده خودشون و بقیه دهکده‌ها (حتی دهکده‌های بازیکنهای دیگه) استفاده کنن و به تواناییها و امکانات دهکده خودشون اضافه کنن،  و در عین حال مشغول جمع آوری امتیاز به شکلهای مختلف باشن. در پایان هر بازی، برنده اون بازی مشخص میشه و بعد برنده و بازنده‌ها هر کدوم میتونن تغیراتی در تواناییهاشون برای بازی بعد بدن. و البته امتیازات بازیکنها برای تعیین برنده اصلی که بعد از ۱۲ بازی مشخص میشه هم ثبت میشه.

اولین نکته مثبت بازی برای من جذابیت تصمیم‌گیریهای مربوط به تغییر توانایی‌های بازیکنهاست. چه در طول یک بازی و چه در بین دو بازی. تصمیم‌گیری برای اینکه میخوایم دهکده‌مون در چه زمینه‌ای متخصص بشه، یا اینکه چه روشی رو برای جمع‌آوری امتیاز انتخاب میکنیم، یا اینکه ترجیح میدیم روی برنده شدن همین بازی تمرکز کنیم یا اینکه از خیر جمع آوری امتیاز در این بازی بگذریم و در عوض امکاناتمون رو برای بازی بعدی جمع کنیم، همه اینها تصمیم‌گیری‌های خیلی جذابی هستن.

نکته مثبت دیگه بازی سادگی و سرعت بازیه. یادگیری بازی خیلی ساده است و اولین بازی رو میتونید با خوندن تعداد کمی قانون به سرعت شروع کنید. هر بازی هم حدود ۴۵ دقیقه تا یک ساعت طول میکشه، برای همین بازیها خسته کننده نمیشن و هر بازی به سرعت تموم میشه. بعد میتونین تصمیم بگیرین که میخواین یه بازی دیگه رو شروع کنین یا بقیه شو میذارین یه شب دیگه بازی میکنین.

اولین ضعف بازی برای من، جذاب نبودن بازی در بازیهای اوله. همون طور که گفتم بازی خیلی ساده است و دهکده‌ها هم در بازیهای اول تواناییهای زیادی ندارن و انتخابهای زیادی به بازیکنها نمیدن. برای همین بازیهای اول میتونه کمی حوصله‌تون رو سر ببره. ولی البته بازیها با اضافه شدن انتخابهای بیشتر به سرعت جذابتر میشن.

نکته دیگه ای که میتونم به عنوان نکته منفی بگم، کمبود عنصر داستان در بازیه. البته خیلی بازیهای سبک تقسیم‌ کار هستن که داستان چندانی ندارن، ولی بازیهای سبک لگسی تابحال این انتظار رو ایجاد کردن که یک داستان جذاب هم در طول بازیها دنبال بشه. بازی چارتراستون سعی میکنه تا حدی این مسیر رو دنبال کنه، ولی خیلی در این زمینه موفق نیست.

من تابحال ۵ بازی از ۱۲ بازی که لازمه تا برنده نهایی مشخص بشه رو بازی کردم. بازی قراره که بعد از این ۱۲ بازی هم، به عنوان یک بازی معمولی (نه لگسی) قابل بازی کردن باشه. تا اینجا، میتونم بگم که از این بازی لذت بردم و با اشتیاق منتظر بازی بعدی هستم.

(عکس از سایت boardgamegeek)