بازی قاره هفتم که به تازگی منتشر شده، یک بازی همکاری در گروه بازیهای ماجراجویی و داستان پردازیه. اولین چیزی که در برخورد با بازی توجه رو جلب میکنه تعداد خیلی زیاد کارتهای موجود در بازیه. بیش از ۷۰۰ کارت در جعبه بازی وجود داره.  در ابتدای بازی بازیکنها سناریویی (داستانی)  که میخوان بازی کنن رو انتخاب میکنن و کارتهای بازی رو مطابق اون سناریو آماده میکنن. داستان بازی به صورت کلی اینطوره که بازیکن ها هر کدوم یک شخصیت رو کنترل میکنن و این شخصیتها در ابتدای داستان در جایی (مثلن یک جزیره ناشناخته) خودشون رو پیدا میکنن و بعد از اون باید در اون دنیا شروع به جستجو کنن، معمولن با این هدف که طلمسی رو خنثی کنن.

به صورت کلی، دو گروه کارت در بازی وجود داره. گروه اول کارتهایی هستن که نقشه بازی و توضیحات مکانها و اتفاقات بازی هستن. در ابتدای بازی یکی از این کارتها که محل اولیه شخصیت ها رو در دنیای بازی نشون میده روی میز گذاشته میشه و آدمکهای شخصیتها روی اون گذاشته میشن. از این به بعد هر زمان که شخصیتها بخشهای جدیدی از دنیای بازی رو کشف میکنن کارتهای جدیدی به این نقشه اضافه میشن و نقشه و توضیحات دنیای بازی گسترش پیدا میکنه.

گروه دوم کارتها، کارتهای کُنِش (action cards) شخصیتها هستن. این کارتها به صورت یک پُشته (یا deck، یعنی گروهی از کارتها که به صورت یک دسته روی هم قرار میگیرن) روی میز گذاشته میشن و تعدادی از اونها هم ممکنه در دست بازیکنها باشه. این کارتهای کُنِش دو استفاده در بازی دارن. از طرفی پُشته کارتهای کنش نمایانگر زمانی هست که برای بازیکنها تا انتهای بازی باقی مونده. تقریبن برای انجام هر کاری در طول بازی (حرکت بین مکانهای مختلف، بررسی یک مکان، جنگیدن، …) بازیکنها باید اول تست کنن که آیا در انجام اون کار موفق میشن یا نه. برای انجام این تست باید تعدادی کارت از روی پشته بردارن و تعداد ستاره های چاپ شده روی اون کارتها رو با تعداد لازم برای انجام موفق اون کار مقایسه کنن. ولی فارغ از اینکه تست موفق باشه یا نه، کارتهای برداشته شده (به جز یکی که در دست بازیکنها قرار میگیره) به پشته کارتهای مصرف شده منتقل میشن. وقتی پشته کارتهای کُنِش تموم بشه، بازیکنها تقریبن به انتهای بازی رسیدن. از طرف دیگه این کارتها هر کدوم قابلیتی به بازیکنها میدن که در طول بازی برای انجام کارهای مختلف به دردشون میخورن.

پس بازی به صورت ساده به این صورت انجام میشه: در هر نوبت بازیکنها تصمیم میگیرن که چه کاری انجام بدن (محل فعلی رو بررسی کنن، به جستجوی جاهای تازه برن، …). بعد برای تست موفقیت در اون کار تعدادی کارت از پشته کارتهای کنش برمیدارن و ستاره های روی اونها رو با تعداد ستاره لازم برای تست مقایسه میکنن. (در اینجا کارتهایی که بازیکن‌ها در دستشون دارن هم ممکنه در انجام این تست کمکشون کنه). در صورت موفقیت معمولن بازیکنها اطلاعات بیشتری در مورد دنیاشون پیدا میکنن (مثلن یک کارت مکان جدید به نقشه اضافه میشه، یا به اطلاعات جدیدی در مورد طلسم دست پیدا میکنن، یا ابزاری پیدا میکنن که در تستهای بعدی به درد میخوره،…) و بازی به این صورت ادامه پیدا میکنه تا زمانی که یا بازیکنها بتونن طلسم رو خنثی کنن که در اون صورت بازی رو میبرن، و یا پشته کارتهای کنش تموم بشه، که در اون صورت اندکی بعد بازی تموم میشه و اگه بازیکنها هنوز طلسم رو خنثی نکرده باشن بازی رو میبازن.

اولین و مهمترین نکته مثبت بازی به نظر من مکانیزم بازیه که اجازه پیاده‌سازی شکلهای خیلی متنوع و خلاقانه‌ای رو در فضاسازی و داستان پردازی میده. به عنوان مثال، تصاویر روی کارتهای مربوط به مکانها با ظرافت کشیده شدن و گاهی چیزهایی درشون مخفی شده که اگه دقت کنید و در تصویر پیداشون کنید میتونه در پیشبرد بازی کمکتون کنه. این یعنی حس جستجوگری به جز در سطح درون بازی به عنوان شخصیت بازی (اینکه مثلن تصمیم بگیرید حرکت بعدیتون جستجوی یک غار باشه)، در سطح بالاتر هم به عنوان بازیکن حضور داره و همیشه باید دقت زیادی به اجزای بازی داشته باشید. یک مثال دیگه از مکانیزمهای جالب بازی اینه که در نتیجه خیلی از کارهایی که در بازی میکنید و در نتیجه خیلی از تستها، کارتی با شماره‌ای خاص رو باید پیدا کنید و بخونید (یا به بازی اضافه کنید). منتها بعضی وقتها از بعضی از شماره‌ها چندتا وجود داره که در این صورت باید به صورت تصادفی یکیشو انتخاب کنید. این یعنی اینکه حتی یک تصمیم‌گیری مشابه در دو بازی مختلف میتونه عاقبتهای متفاوتی داشته باشه.

دومین نکته مثبت بازی برای من، این بود که به نظرم این یکی از شبیه‌ترین تجربه‌های یک بازی نقش آفرینی در یک بردگیم بود. از این نظر که انتخابهای بازیکنها خیلی بازه و ساختار بازی هیچگونه فشاری به بازیکنها برای ترجیح یک مسیر به مسیر دیگه نمیاره (یا خیلی کم میاره).

سومین نکته مثبت این بود که یادگیری بازی به نسبت خیلی ساده است. فقط کافیه که انجام تست رو یاد بگیرید و بعد از اون دیگه همه چی به صورت انجام تست‌های مختلفه. برای همین بازیکنها خیلی زود از مرحله یادگیری وارد مرحله غرق شدن در داستان بازی میشن.

در مورد نکات ضعف بازی به نظر من، اولین نکته این بود که شخصیت‌های مختلف خیلی احساس متفاوت بودن و خاص بودن رو نمیدادن. هر شخصیت یک یا دو قابلیت خاص داره که برای ما خیلی به ندرت پیش آمد که استفاده بشن، و حتی اون قابلیتها هم خیلی احساس خاص بودن نمیدادن. نکته ضعف دیگه، اتفاقن مشابه نکته مثبت دومیه که گفتم: بازی هیچ مسیر خاصی رو به بازیکنها دیکته نمیکنه. این یعنی اینکه خیلی وقتها در فضای بازی هیچگونه سرنخی در مورد اینکه چه حرکتی بهتره وجود نداره و باید بر اساس شانس و اقبال تصمیم‌گیری کرد. این برای ایجاد احساس جستجوگری و ماجراجویی خیلی خوبه، ولی اگه دنبال این باشید که بهترین و کوتاهترین مسیر رو برای بردن بازی پیدا کنید، ممکنه خیلی خوشایند نباشه. نکته دیگه ای که باید بدونید (و ممکنه برای بعضی ضعف به حساب بیاد)  اینه که با اینکه سناریوهای موجود در بازی احتمالن تا چهل ساعت بازی(یا بیشتر) بهتون میدن،  ولی بعد از اون، برای سناریوهای جدید و تجربه های جدید در بازی باید بسته‌های الحاقیش رو بخرید.

در نهایت، به نظرم «قاره هفتم» تجریه خیلی متفاوتی از اکثر بردگیمهایی که بازی کردین خواهد بود. نزدیک‌ترین بازی بهش به نظرم Time Stories بوده. ولی حس جستجوگری در قاره هفتم خیلی بیشتره. ( و در مقابل مواجهه با پازلهای مختلف در  Time stories بیشتره، البته تا اینجا که من بازی کردم). میتونم تصور کنم که مکانیزم این بازی قابلیتهای زیادی برای ایجاد داستانها و موقعیتهای جالب در اختیار طراحان این بازی، و طراحان دیگه ای که از این بازی الهام میگیرن میذاره، باید منتظر بود و دید…