در بیشتر بازیهای رومیزی، مخصوصن اونهایی که استفاده زیادی از کارت میکنن، توانایی های شما در بازی درهر لحظه بستگی به کارتهایی داره که در دست دارین. در بیشتر این بازیها این کارتها مجموعه ثابتی هستن. البته ممکنه که در هر لحظه تعداد محدودی از کارتهاتون رو بتونید در دست داشته باشید و ازشون استفاده کنید، ولی تعداد و انواع همه کارتهاتون از اول بازی مشخصه. ولی در بازیهای با سازوکار «مجموعه سازی» (Deck Building) هر بازیکن، بازی رو با تعداد خیلی محدودی کارت شروع میکنه (که معمولن برای همه بازیکنها یکسانه). این کارتهای اولیه قدرت زیادی در بازی به شما نمیدن. با اینحال شما این توانایی رو دارید که در طول بازی با روشهای مختلفی کارتهای دیگه ای رو به مجموعه کارتهاتون اضافه کنید و به این وسیله قدرت خودتون رو افزایش بدید. به علاوه بازیکنهای مختلف میتونن کارتهای متفاوتی رو به مجموعه کارتهاشون اضافه کنن و به این وسیله استراتژیهای متفاوتی رو در بازی پیش بگیرن. یه این شکل هرچند بازیکنها با قدرت و تواناییهای کاملن یکسان بازی رو شروع میکنن، در طول بازی و به مرور که کارتهایی به مجموعه شون اضافه میکنن تواناییهاشون متفاوت و تخصصی میشه. در ادامه چند نمونه از بازیهایی که از این سازوکار استفاده میکنن رو معرفی میکنم:

Dominion

بازی «دومینیون» (قلمرو)، از اولین بازیهای با مکانیزم مجموعه سازی، و بازی ای بود که باعث شهرت و گسترش این مکانیزم شد. این بازی جایزه بهترین بازی سال (Spiel des Jahres) رو در سال 2009 بدست آورد و هنوز هم یکی از محبوب ترین و پرفروشترین بردگیمها به حساب میاد. در این بازی هر بازیکن بازی رو با مجموعه ای از 10 کارت خیلی ساده شروع میکنه، و در طول بازی با خرید از یک «بازار» مشترک برای همه بازیکنها، که کارتهای مختلفی با قابلیتهای متفاوت رو شامل میشه، مجموعه خودش را گسترش میده. کارتهای موجود در بازار شامل گروهی از کارتهای «قابلیت» میشن که قدرت خرید شما رو از بازار افزایش میدن ولی هیچ امتیازی در آخر بازی ندارن، و کارتهای «امتیاز» که که در انتهای بازی امتیاز شما رو مشخص میکنن ولی در طول بازی فقط دست و پاگیر هستن. بنابراین تصمیم گیری اصلی شما در طول بازی دو جنبه خواهد داشت: یکی اینکه چه استراتژی ای برای گسترش مجموعه تون پیش بگیرید، یعنی چه کارتهای «قابلیت»ی رو از بازار تهیه کنید، و دیگه اینکه در چه زمانی در بازی شروع کنید به خرید کارتهای امتیاز به جای کارتهایی «قابلیت».( چون اگه دیر بجنبید بازی قبل از اینکه شما کارتهای امتیاز کافی جمع کنید تموم شده، و اگه خیلی زود شروع به خرید کارتهای امتیاز کنید، دست و پای شما رو میگیرن و نمیذارن به خرید کارتهای امتیاز بیشتر و بهتر ادامه بدید!). بازی دومینیون به خاطر تنوع خیلی زیاد کارتهاش و اینکه هربار ترکیب متفاوتی از این کارتها در «بازار» قرار میگیره، خیلی دیر تکراری میشه. علاوه بر این قوانین خیلی ساده بازی، به همراه چندلایه بودن استراتژی، باعث محبوبیت زیاد این بازی در بین خریداران بردگیم در شده.

Thunderstone

بازی تاندراستون (سنگ تندر)، شباهتهای زیادی به بازی دومینیون داره، ولی اولن قوانینش بیشتره و برای بازیکنهای حرفه ای تر مناسبه، و دومن درحالی که در بازی دومینیون تقریبن میشه گفت که «قصه» وجود نداره، بازی تاندراستون شما رو به دنیای قهرمانها و نبردشون با هیولاها در دخمه های تاریک میبره. در بازی تاندراستون هدف بازیکنها بدست آوردن امتیاز از طریق رفتن به داخل دخمه هیولاها و شکست دادن موجودات ترسناک اونجاست. برای اینکار شما باید قهرمانهای خودتونو از «دهکده» انتخاب کنید و اسلحه های مناسب هم برای اونها تهیه کنید. در طول بازی شما امکان اینو دارید که قهرمانهای خودتون رو ارتقاء درجه بدید و به سلاح ها و ابزارهای روشنایی بهتری تجهیزشون کنید تا وقتی به نبرد هیولاها میرن شانس بیشتری داشته باشن. هر بازیکن بازی رو با تعدادی اسلحه ساده و چندنفر رزمجوی ساده شروع میکنه، ولی در طول بازی، مجموعه اش که در حقیقت تیم نبردشه بزرگتر و بزرگتر میشه. در این بازی هم مثل دومینیون تنوع زیادی از انواع قهرمانها، سلاح ها، و هیولاها وجود داره که هر بازی رو متفاوت با بازیهای قبل میکنه. (منتظر باشید، به زودی فایلهای لازم برای ساخت این بازی در سایت قرار میگیره!)

A Few Acres of Snow

بازی «یک چند هکتار برف» (که اشاره به نظر ولتر داره که ارزش کشور کانادا رو -اون موقع که فرانسه براش میجنگید بیشتر از یک چند هکتار برف نمیدونست!) ماجرای جنگ بین انگلیس و فرانسه بر سر قاره آمریکای شمالیه. بازی برای دو نفره و با اینکه از مکانیزم مجموعه سازی استفاده میکنه، شباهت اندکی به دومینیون داره. در بازی یک بازیکن نیروهای فرانسوی رو کنترل میکنه و یک بازیکن نیروهای انگلیس رو. در ابتدای بازی هر کدوم از بازیکنها تعدادی از شهرها و روستاها رو در اختیار دارن. هر بازیکن در طول بازی تلاش میکنه که قلمرو خودش رو گسترش بده و در عین حال حریف رو ضعیف کنه. بازی زمانی تموم میشه که یا یک بازیکن پایتخت حریف رو به تصرف دربیاره و یا اینکه بازیکنها به اندازه مشخصی تونسته باشن کشورگشایی کنند، که در اون وقت براساس تعداد شهرهای در تصرف هر بازیکن برنده مشخص میشه. مجموعه کارتهای هر بازیکن، تشکیل شده از کارتهای نیرو (نیروهای نظامی، همکاری با سرخپوستان بومی، تجار،…) و کارتهای مربوط به شهرهای تصرف شده. کارتهای نیرو رو بازیکنها باید در طول بازی کم کم بدست بیارن (بخرند) و کارتهای مربوط به شهرها با به تصرف در آوردن اون شهرها به مجموعه اضافه میشه. در این بازی استفاده بسیار هوشمندانه ای از مکانیزم مجموعه سازی شده: در یک جنگ واقعی حمله به صورت ناگهانی اتفاق نمی افته، اگه یک طرف جنگ هوشیار باشه میتونه با دیدن اینکه حریف داره نیروهاش رو از پشت جبهه منتقل میکنه یا استحکامات میسازه بفهمه که حمله ای در کاره. حالا این نکته چطور در این بازی شبیه سازی شده؟ به این صورت که وقتی بازیکنی برای حمله به کارتهای خاصی احتیاج داره، باید اونها رو خریداری کنه. ولی نمیتونه بلافاصله ازشون استفاده کنه، بلکه باید اونها رو داخل مجموعه قرار بده تا «بعدا» که به اونها مراجعه میکنه بتونه ازشون استفاده کنه، که ممکنه چندین نوبت طول بکشه. این زمان فرصتی به حریف میده که به فکر بیفته و تلاش کنه حدس بزنه نقشه مورد نظر چیه و چطور باید باهاش مقابله کرد. بازی «یک چند هکتار برف» بازی جنگی ای بسیار متفاوت از بقیه بازیهای جنگی رایجه، و این بخش عمده ایش به خاطر استفاده هوشمندانه اش از مکانیزم مجموعه سازیه.