بازیهایی برای عید، بازی سوم: «زوم-این»
این بازی، یه بازی فوق العاده ساده است که به طور خاص برای مهمونی ها و جمع های خانوادگی خیلی مناسبه. منتها حواستون باشه که این بازی، یک بار مصرفه! با این حال میتونید در بین جمع های مختلف اونو اجرا کنید و هربار بعد از مثلن یک ربع ساعت که بازی اجرا میشه همه حس خوبی از تجربه جدیدی که داشتن پیدا کرده باشن. ابزار بازی تشکیل شده از یه تعداد عکس که من اینجا براتون قرار دادم و میتونید دانلودشون کنید. عکس ها دوتا دوتا مربوط به یک سوژه هستند که اولی با زوم خیلی بالا (فاصله خیلی نزدیک) از سوژه گرفته شده و دومی عکس معمولیه. ایده اولیه بازی اینه که باید با دیدن عکس اول تشخیص بدید که سوژه چی بوده. عکس دوم در حقیق جواب معماست.
قبل از هر چیز برای اجرای بازی به یک وسیله برای نمایش تصاویر در جمعتون احتیاج دارید. اگه مانتیور بزرگ یا تلویزیونی دارید که عکسها رو از روی فلش دیسک میخونه، این بهترین راهه. اگه نه میتونید از صفحه کامپیوترتون استفاده کنید. (در نهایت میتونید از صفحه موبایل استفاده کنید، ولی توصیه نمیکنم). بازی رو میتونید خیلی ساده به این صورت انجام بدید که یکی یکی اول تصاویر زوم شده رو نشون بدید و بعد از هر کدوم مثلن یک دقیقه بذارید تا افراد نظر خودشون رو بگن و بعد تصویر پاسخ رو نشون بدید. اگه یکی از افراد جواب درست رو داد بلافاصله جواب رو نشون ندید، کمی صبر کنید که بقیه هم عکس العمل نشون بدن و یا نظر رو تایید کنن و یا باهاش مخالفت کنن. راه دیگه برای اجرای بازی اینه افراد رو به دو تیم تقسیم کنید و یک کاغذ پاسخ به هر تیم بدید. بعد یکی یکی اول عکسهای زوم شده رو نشون بدید و یک دقیقه (یا بیشتر اگه دیدید برای جمعتون مناسبتره) وقت بدید که هر گروه بین خودشون مشورت کنه و نظر نهاییش رو روی کاغذ بنویسه. بعد از پایان وقت تیم ها نظرشون رو که روی کاغذ نوشته ان میخونن و شما هم پاسخ رو نشون میدید. هر تیمی که جواب درست داده باشه یک امتیاز میگیره و در پایان تیمی که بیشترین امتیاز رو گرفته باشه برنده است.
«زوم-این پیشرفته»
اگه از حس این بازی خوشتون آمده باشه، میتونید بازی رو به شکل جیدی بازی کنید که خلاقیت گروه رو هم افزایش میده. برای این کار احتیاج دارید که یک دوربین دیجیتال با قابلیت عکسبرداری زوم و صفحه نمایش داشته باشید. افراد رو به دو گروه تقسیم کنید. هر بار یکی از افراد یک گروه انتخاب میشه و از اتاق خارج میشه و بقیه افراد گروه سوژه ای رو که در اتاق وجود داره انتخاب میکنن و یک عکس با زوم بالا از اون میگیرن. حالا فردی که خارج شده برمیگرده و عکس رو میبینه (اگه بتونید اونو روی صفحه نمایش بزرگ یا تلویزیون نشون بدید خیلی بهتره) و مثلن سه دقیقه وقت داره که بدون کمک افراد تیمش سوژه رو پیدا کنه. در صورت پیدا کردن سوژه یک امتیاز به تیم این بازیکن داده میشه و در صورت اینکه پیدا نکنه یک امتیاز به تیمی که سوژه رو انتخاب کرده داده میشه. بعد جای تیمی که عکس میگیره و تیمی که عضوش از اتاق خارج میشه عوض میشه. این مراحل رو انقدر تکرار کنید که تمام افراد هر دو گروه یک بار برای حدس زدن انتخاب بشن.
من یادم میاد وقتی کوچیک بودم با برادر-خواهرام وقتی میرفتیم خونه ی عمه ی بزرگمون یا خونه ی پدربزرگ (به هر مناسبتی که) تمام بچه های فامیل که جمع بودند از اینجور بازی ها میکردیم (کلا ما بچه هایی بودیم که بی کار نمینشستیم! سردستمون هم خواهر بزرگ من و دختر عمه بزرگمون بودند که این بازی ها رو قانون بندی میکردند):
به دو گروه تقسیم میشدیم (هر گروه مثلا 6 نفره) یک گروه از اتاق خارج میشد و گروهی که داخل اتاق باقی میموند پنج تا از اشیای اتاق رو جابجا میکردند. بعد از مدتی که گروه دوم وارد اتاق میشدند باید حدث میزدند که چه وسایلی جابجا شده. به ازای نزدیک شدن هر شخص از گروه دوم به اشیای جابجا شده، گروه اول از خودشون صدای “نوچ نوچ” بلندتری در میآوردند.
جالبی کار به این بود که دیگه یک شی نبود که فقط یک صدا بلند باشه. به ازای نزدیک شدن هر عضو از گروه دوم به هر شی نوچ نوچ شنیده میشد. گروه ها ترجیح میدادند یک نفر یک نفر حرکت کنند تا معلوم بشه اشیای جابجا شده کجا هستند.
5 تا 10 دقیقه هم بیشتر وقت نداشتند و با سه حدس نادرست گروه میسوخت!
جالب بوده! ما هم بازی میکردیم ساده شو، ولی این تغییری که شما داده بودین خیلی بهترش کرده به نظرم. البته پنج تا هم خیلی زیاده! چندتاشو باید تشخیص میدادن تا برنده میشدن؟ چند تا فرصت حدس اشتباه داشتن؟
به ازای تعداد حدس های درست امتیاز میگرفتند و اگه تمام اشیا رو پیدا میکردند دوباره میرفتند بیرون از اتاق و دوباره ما بودیم که باید اشیا رو جابجا میکردیم. اگر هم تا به حال دو حدس اشتباه داشتندصبر میکردند 5 دقیقه تموم بشه تا امتیازشون نسوزه.
آره فکر کنم سه تا بود!