در بین بازیها، بازیهایی هستن که در گروهی به اسم «پارتی گیم» قرار میگیرن. این بازیها قراره برای بازی کردن در مهمانیها مناسب باشن.از خصوصیات مهم این گروه از بازیها، مناسب بودن برای تعداد نفرات بیشتر از پنج شش نفر، ساده بودن قوانین، و تاکید بیشتر بر سرگرم کننده بودن و شادکردن فضا، تا جدی بودن و استراتژیک بودنه. مثلن گل یا پوچ یکی از این بازیهاست. بازی ای که در این پست میخوام معرفی کنم هم در این گروه قرار میگیره. اسم بازی هست «روانشناس».

برای بازی روانشناس به حدود حداقل 5 نفر بازیکن احتیاج دارین، ولی هرچه تعداد بازیکنها بیشتر باشه بازی جذابتر میشه. برای شروع بازی یک نفر داوطلب میشه که نقش روانشناس رو بازی کنه و از گروه خارج میشه و برای مدتی به جایی میره که گفتگوهای بقیه بازیکنها رو نشنوه. بعد از خارج شدن روانشناس، بازیکنها باهم بحث میکنن و بر سر یک «بیماری روانی» توافق میکنن. این بیماری روانی خصوصیتیه که باید تمام بازیکنها زمانی که روانشناس به گروه برمیگرده داشته باشن. در مورد چگونگی این خصوصیت بعد توضیح میدم. بعد از اینکه توافق انجام شد، به روانشناس اطلاع میدن که به گروه برگرده. معمولن در این موقع بازیکن ها به صورت دایره مانند نشستن و روانشناس بینشون می ایسته. از اینجا به بعد روانشناس شروع به سوال پرسیدن از بازیکنها میکنه و هدفش اینه که «بیماری» رو تشخیص بده. روانشناس میتونه هر وقت که حدسی داشت حدسشو بگه و بقیه یا تایید و یا رد کنن. تعداد حدسها بهتره محدود باشه ولی چون هدف بازی سرگرمیه تعداد حدسهای مجاز بهتره کم نباشه، مثلن ده حدس میتونه مناسب باشه.

حالا این «بیماری» چیه؟ بیماری معمولن یه قانونه که بازیکنها توافق میکنن که وقت جواب دادن رعایت کنن. شکل این قانون کاملن به خلاقیت بازیکنها بستگی داره و میتونه خیلی متنوع باشه، اینجا مثالی از چند تا قانون رو میذارم، ولی قشنگی بازی به ایجاد قوانین جدید و خلاقانه است، چند قانون نمونه:

– هر بازیکن تو جوابش حتمن یک عدد به کار ببره.

– هر بازیکن موقع جواب به دست روانشناس نگاه کنه.

– هر بازیکن از اسم بازیکنی که سوال قبلی ازش شده تو جوابش استفاده کنه.

– بازیکن ها یک درمیون با لحن عصبانی و شاد جواب بدن.

– بازیکن ها همه ادای شخصیت های مختلف یه فیلم خاص رو دربیارن.

همه بازیکنها باید حتمن قانون بیماری رو رعایت کنن و اگه اشتباهی پیش آمد باید جوابشون رو تکرار کنن. جوابها در صورتی که قانون ایجاب کنه میتونن عجبب یا غیرعادی باشن، ولی نباید با جوابهای عجیب و بیربط به قانون، روانشناس رو گیج کرد.

این بازی دو وجه کاملن متفاوت داره، به عنوان بازیکن بیمار، بازی خیلی شاد، هیجان انگیز و پراز نکات خنده داره، دیدن تلاش بقیه بازیکن ها برای رعایت قانونی که شما هم ازش خبر دارید خیلی جالبه. به عنوان روانشناس اما، اگه بازی طولانی بشه ممکنه احساس بدی از بیخبری از دلیل خنده بقیه بهتون دست بده (که البته جزو بازیه) ولی بهتره به همین دلیل یه زمانی برای روانشناس در نظر بگیرید (مثلن پنج یا ده دقیقه) و بعد از اون اگه روانشناس اصرار نداشت که ادامه بده قانون بیماری رو بگید. به عنوان روانشناس بهتره سوالهای متنوع و بیربط و با ترتیب های متفاوت از افراد بپرسید. بهتره قبل از نتیجه گیری در مورد بیماری خیلی سوال بپرسید. معمولن حدسی که با تعداد محدودی سوال زده میشه درست نیست. قبل از مطرح کردن حدستون اول با چند تا سوال دیگه امتحانش کنید تا ازش مطمئن شید.